Hvað á að gera við gamla bikara?

Erla Þórey hjá USVS hefur í vor staðið í flutningum. Hún situr uppi með nokkra kassa af gömlum rykföllnum bikurum sem enginn veit hvað á að gera við og enginn vil henda.

Við þekkjum mörg vandræðaganginn með gamla bikara. Þeir eru alls konar, stórir og smáir, á þá fellur og þeir eiga það til að daga uppi á hillum og í skápum, í pappakössum í geymslum félaga víða um land og jafnvel inni í bílskúr gamalla iðkenda. Ekki hefur tíðkast að henda gömlum djásnum af þessu tagi. Þetta er ekki einsdæmi. Erla Þórey Ólafsdóttir,  framkvæmdastjóri Ungmennasambands Vestur-Skaftafellssýslu (USVS), er einmitt í þessum sporum. 

„Við erum á milli húsa og erum í vandræðum með alla bikarana. Þetta eru nokkrir kassar hér með bikara af öllum stærðum og gerðum. Við höfum flutt nokkrum sinnum og nú þarf ég að flytja þessa blessuðu bikara enn einu sinni. Við höfum aldrei tekið umræðuna um hvað skuli gera við þá,“ segir hún. 

Skrifstofa USVS hefur síðastliðið árið verið til húsa í Kirkjubæjarstofu. Nú er hún að flytja og þarf að færa alla munina annað. Þar á meðal eru nokkrir kassar með bikurum frá ýmsum tímum í sögu USVS og íþróttasögu Skaftfellinga. 

Bikararnir sem eru frá mörgum mótum eru sumir komnir vel til ára sinna.

Í reglugerð um verðlaunagripi USVS, sem samþykkt var á ársþingi USVS 2019, segir meðal annars að aðildarfélögin séu hvött til að hafa gripina til sýnis á áberandi stað bæði til kynningar og hvatningar. Stjórn USVS skuli halda skrá um alla verðlaunagripi sem í gangi eru hverju sinni og hverjir eru handhafar þeirra. Reglugerðin nær til allra bikara, en þó einkum farandbikara. En svo eru þeir sem afhentir voru fyrir mörgum árum og hafa almennt litla merkingu í samtímanum. 

„Sumir eru frá um 1970 frá alls konar viðburðum, hafa verið afhentir á stigamótum, héraðsmótum og við ýmis tækifæri. Við erum auðvitað með stóru bikarana, farandbikara sem íþróttafólk ársins fær og fyrir ýmsa aðra viðburði. Þeir hafa alltaf verið til sýnis í íþróttahúsinu. En all nokkrir eru fyrir minni viðburði og hafa jafnvel verið afhentir í greinum sem enginn keppir hér lengur í. Við höfum heldur aldrei sýnt þá opinberlega, að því er ég best veit,“ segir Erla.

Hún velti því fyrir sér að henda bikurunum en var snarlega bent á að það tíðkaðist ekki, bikarar hefðu afar mikið tilfinningalegt gildi fyrir ýmsa félagsmenn og ekki væri vel séð að sjá slíka gripi í ruslinu. Enginn hefur skoðað bikarana enn sem komið e0r og metið mikilvægi þeirra fyrir sögu USVS.

Erla þekkir ekki mikilvægi þeirra heldur, né neinn í hennar umhverfi. Erla segir hafa dregið úr afhendingu bikara fyrir eins marga viðburði og tíðkaðist áður.

„Það voru afhentir bikarar við ýmis tækifæri. Við höfum afhent bikara við allt of mörg tilefni. En ég held að þessi hugsun sé að hætta enda orðið léttvægt að fá bikar fyrir skammvinna viðburði og stutt mót. Við verðum líka að gera það því hætt er við að við sitjum uppi með gamla bikara sem taka pláss, safna ryki og enginn veit hvað á að gera við,“ segir Erla.

Viðtalið við Erlu birtist í Skinfaxa. Tekið skal fram að blaðið kom út áður en þátttakendur á Unglingalandsmóti UMFÍ hlutu Fyrirmyndarbikar UMFÍ. Sá bikar er ekki til eignar heldur aðeins til varðveislu eitt ár í senn.

Þú getur lesið allt blaðið á umfi.is: Lesa Skinfaxa